خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)- همواره هنر مسیری برای برقراری ارتباط با اقوام و نسل‌های گوناگون بشری بوده است؛ این گزاره مورد قبول اغلب مورخان و پژوهشگران در عرصه تاریخ تمدن بشری است. در حقیقت می‌توان گفت هنر زبانی جهانی برای برقراری ارتباط عمیق انسان‌ها با یکدیگر بوده است. اکنون چند سالی هم می‌شود که بسیاری از روانشناسان و البته هنرمندان با اتکا به این روش به کاربرد آن در درمان بیماری‌ها به ویژه بیماری‌های روحی پرداخته‌اند.

در این میان با یکی از فعالان در عرصه هنردرمانی درباره اهمیت این روش درمانی و وضعیت کتاب‌ها به گفتگو نشستیم.

شقایق بالندری، هنردرمانگر و مدیرعامل شرکت آرت بال در گفتگو با خبرنگار ایبنا درباره هنردرمانی و اهمیت آن در میان دانشگاهیان گفت: متاسفانه صاحبنظران در فضای آکادمیک در کشور ما توجه زیادی به این روش درمانی نشان نداده‌اند و تنها این روش درمانی در دانشگاه شهید بهشتی برای کنترل اختلال اوتیسم مورد استفاده قرار گرفته است.

به گفته این هنردرمان‌گر، در کل هم در آمریکا و هم در اروپا به لحاظ آکادمیک در عرصه هنردرمانی تفاوت‌های زیادی وجود دارد. برای رواج هنردرمانی و به‌کارگیری آن باید دارای چهارچوب منطقی و معینی بود.

وی با اشاره به وضعیت کتاب در عرصه هنردرمانی گفت: کتاب‌هایی که در بازار کتاب کشور در باب هنردرمانی وجود دارد، آثاری است که اغلب از سوی هیات علمی و استادان دانشگاه شهید بهشتی نوشته شده است و مخاطب این کتاب ها معمولاً روانشناسان هستند؛ درحالی‌که در دیگر کشورها اغلب افرادی که فارغ التحصیل رشته روانشناسی هستند، مستقیما در عرصه هنردرمانی فعالیت نمی‌کنند. در واقع اگر فردی بخواهد در رشته هنردرمانی فعالیت کند، لزوما نباید روانشناس باشد.
 
بالندری افزود: در این کشورها افراد هنرمند هم که باشند، می‌توانند در این رشته هم تحصیل کنند و هم به فعالیت بپردازند. با این حال گفتنی است، مخاطب کتاب‌هایی که در بازار فعلی کتاب ایران است، روانشناسان هستند. درحالی‌که به اعتقاد بسیاری از صاحبنظران هنرمندان با سابقه هم می‌توانند در این عرصه فعالیت موثری داشته باشند.
 
وی در پاسخ به این پرسش که آیا هنردرمانی را می‌توان به عنوان یک رشته مستقل در نظر گفت یا خیر، گفت: اغلب این اختلاف نظرها در بحث عملکردی است و از آنجایی که در دنیا این روش جدیدی است، وجود این نوع اختلاف نظرها طبیعی است. در ایران هنردرمانی یک شاخه بین‌رشته‌ای است؛ اما برخی معتقدند که باید به عنوان یک رشته مستقل مدنظر قرار داد و باید تحقیقات زیادی در این باره انجام شود تا به اتفاق نظر میان پژوهشگران و صاحبنظران برسیم.

لزوم ارائه مدرک به هنردرمان‌گران 
به گفته بالندری، در حال حاضر  هنرمندانی هستند که به صورت تجربی هنردرمانی کرده‌اند؛ اما فاقد مدرک مرتبط با فعالیتشان هستند، تجربیات ارزشمندی دارند. این دو گروه یعنی هم دانشگاهیان که اغلبشان روانشناس هستند و هم هنردرمانگران باید به یکدیگر متصل شوند و یکدیگر را بپذیرند و مدرکی باید وجود داشته باشد که جهت ارزیابی افراد اعطا شود.
 
وی کتاب «هنردرمانی» نوشته علی زاده‌محمدی برای فارغ التحصیلان روان‌شناسی مفید دانست و کتاب «هنردرمانی به سبک هنر ایرانی» نوشته مهین نوبخت را برای اغلب افراد و هنرمندان برای فعالیت در این عرصه را مفید دانست.