خبرگزاری ایبنا-مریم رسولی، کارشناس ارشد برنامه ریزی رفاه اجتماعی: امروزه آموزش به مثابه یک اهرم برای ارتقا و توسعه جوامع مورد توجه است. در ایران قبل از انقلاب مشروطه آموزش صرفا برای طبقه برخوردار بود اما با  تدوین قانون اساسی و متمّم آن در سال های 1285 تا 1286 زمینه برقراری نظام آموزش و پرورش برای عموم افراد فراهم شد.
 آموزش و پرورش یکی از ارکان مهم و حیاتی در رشد جامعه محسوب می‌شود، در بستر مدرسه، خلاقیت، استعداد و توانایی‌های افراد در عرصه‌های مختلف می تواند شکوفا شود.

بر اساس اسناد بالادستی آموزش و پرورش در ایران، وظایف اصلی دولت در این حوزه شامل موارد ذیل است:
۱. اداره و نظارت بر تمام سطوح آموزشی 
۲-استخدام و تربیت معلم برای کلیه مدارس 
۳- تدوین و تصویب برنامه‌های آموزشی 
۴-تعهد به آموزش رایگان دانش آموزان تا مقطع دبیرستان

 ارتقای کیفیت آموزشی و افزایش قدرت تصمیم گیری خانواده‌ها برای انتخاب مدارس دلخواه‌ خود باعث طرح ایده‌ای با نام مدارس کوپنی شده است. کوپنی شدن مدارس قرار است از سال تحصیلی آینده در سی درصد از مدارس کشور به صورت آزمایشی اجرا شود. بر اساس این طرح، اعتبار یا کوپن به شماره ملی دانش آموز و متناسب با بهای تمام شده تحصیل به تفکیک مقطع و رشته تحصیلی تعلق می‌گیرد. رتبه مدرسه، بعد خانوار، میزان برخورداری منطقه محل زندگی، استعداد و نیاز دانش آموز و امکان پرداخت نهایی دولت به مدرسه مورد انتخاب خانواده از جمله شاخص‌هایی است که در قالب احراز هویت الکترونیکی دانش آموز با تاکید بر حفظ انسجام برنامه ی درسی و رعایت استانداردهای وزارت آموزش و پرورش قرار است در قالب طرح کوپنی شدن مدارس انجام شود.

با وجود مزایای احتمالی طرح کوپنی شدن مدارس، سوالات و ابهاماتی در رابطه با این طرح مطرح می‌شود؛ آیا هدف اصلی سیاست گذاران آموزشی از اجرای این طرح، ارتقای کیفیت آموزش است؟ کاهش هزینه‌های دولت در زمینه آموزش در این طرح چقدر مدنظر است؟ احتمالا سیاست گذاران به خوبی می‌دانند که دادن هر نوع کمک نقدی در قالب یارانه در ابتدا خوشایند است ولی اعطای مستقیم این نوع از اعتبارات در قالب کوپن آموزشی، صرفا وابستگی خانوار را به دولت افزایش می‌دهد و کاهش هزینه‌های دولت ر ا به دنبال نخواهد داشت.

مسئله ی دیگری که جزو اهداف اجرای این طرح آمده است برابری و عدالت است اما آیا واقعا این طرح در خدمت ایجاد برابری و عدالت است؟ اگر ما فرض را بر این بگیریم که بر اساس ملاحظاتی که بالاتر گفته شد به خانواده ها اعتباری تعلق بگیرد؛ خانواده ای که در مناطق بهتر شهر زندگی میکند اعتبار بیشتری میگیرد؟ یا چون در به اصطلاح بالاشهر زندگی میکند و به نظر می‌رسد از نظر مالی مشکل زیادی ندارد اعتبار کم تری به او میدهند؟ یک سوال اصلی که درباره بند ذکر شده وجود دارد این است که اگر قرار باشد این اعتبار تنها به دانش آموزان محصل در مدارس دولتی اعطا بشود اما در مدارس دولتی به جز مدارس هیئت امنایی و چند نوع محدود دیگر این مدارس، شهریه ای گرفته نمی شود بنابراین کوپن اعطایی برای چه هزینه میشود؟ مدارس دولتی شهریه که ندارند، حقوق کارکنان از چه منبعی قرار است داده بشود؟ آیا از محل اعتبارات اعطایی پرداخت می شود؟ یا همچنان به عهده دولت است؟ پس یکی از سوالات مهم این است که این کوپن صرف چه چیزهایی می شود و اینکه تنها مخصوص مدارس دولتی است و برای مدارس خصوصی کارایی ندارد؟