رستمی‌معز در گفت‌وگو با ایبنا با اشاره به داستان این اثر گفت: همان‌طور که در معرفی اثر ذکر کرده‌ام، این فیلم، اقتباسی از داستان «دهقان فداکار» است. من برای ساخت این فیلم از تکنیک استاپ‌موشن استفاده کردم که در اثر ما با یک سربازی روبه‌رو هستیم که در دیده‌بانی پست می‌دهد.
وی ادامه داد: این فیلم کاملا انتزاعی است و در آن قطار به کبریت و انسان‌ها به چوب‌کبریت تعریف شده‌اند. در این فیلم چهار دقیقه‌ای سرباز دیده‌بان متوجه مسدود شدن مسیر قطار می‌شود، به همین دلیل به سراغ ریل می‌رود تا راه را باز کند اما هر چه تلاش می‌کند به نتیجه مشخصی نمی‌رسد، بنابراین خودش را آتش می‌زند تا بتواند قطار و سرنشینانش را نجات دهد.
این فیلمساز جوان با اشاره به محور اقتباس از داستان «دهقان فداکار» اظهار کرد: تنها دلیل من برای اقتباس از این داستان تغییر شیوه‌های رفتاری ما در اجتماع است. در جامعه امروز از خودگذشتگی و فداکاری بسیار کم شده است و همه به فکر خودشان هستند.
وی افزود: من با این اقتباس قصد داشتم تا چنین فداکاری‌هایی را دوباره به جامعه یادآوری کنم و یاد انسان‌هایی را در ذهن‌‌مان زنده کنم که روزی برای دفاع از جامعه و مردم، جان خودشان را به خطر انداخته‌اند. نمونه‌ای از این فداکاری‌ها را ما در هشت سال دفاع مقدس نیز داشتیم.
کارگردان فیلم کوتاه «دیده‌بان» در توضیح دلایل این اقتباس گفت: من خیلی به دنبال اقتباس اثر نبودم و با هدف ساختن یک فیلم اقتباسی به سراغ این کار نرفتم؛ اما وقتی دیدم که این فیلم بسیار به داستان دهقان فداکار نزدیک است، آن را اقتباسی اعلام کردم. دلم می‌خواست به سراغ این سوژه و این داستان ناب بروم تا دهقان فداکار تنها در کتاب‌های درسی ما نباشد. به اعتقاد من جای آثار اقتباسی در سینمای ما خالی است.
وی ادامه داد: متاسفانه در جامعه ما مد شده است که فیلمسازها نویسنده آثار خودشان باشند و به اعتقاد من در چنین فضایی که همه ادعای نویسندگی دارند، وجود فیلم‌های اقتباسی یک امتیاز محسوب می‌شود. باید توجه داشته باشیم که ما آثار بکر بسیاری در ادبیات داریم که هنوز دست‌نخورده باقی مانده است؛ اما اگر بخواهند می‌توانند به سراغ آثاری که قبلا از آنها کار ساخته‌اند نیز بروند؛ چراکه هر کس می‌تواند از زاویه دید، گویش و ریتم خودش به داستان بپردازد.
رستمی‌معز معتقد است که یک اثر داستانی بعد از اقتباس‌شدن هنوز جای کار دارد و در توجیه حرفش می‌گوید: اقتباس از یک اثر به معنای تمام شدن آن اثر ادبی نیست و فیلمسازان دیگر می‌توانند دوباره به سراغ همان داستان بروند. برای مثال شاید در آینده من دوباره به سراغ داستان «دهقان فداکار» بروم و با گویش و شکل دیگری این داستان را به فیلم تبدیل کنیم.
این کارگردان جوان در پایان صحبت‌هایش گفت: به نظرم مطالعات ادبی فیلمسازان ما بسیار کم است و گویی داستان را دور ریخته‌ایم و تنها به این فکر می‌کنیم که خودمان خالق باشیم و اینکه کیفیت اثر به چه میزانی باشد، چندان اهمیت ندارد. شما توجه کنید که شاهنامه گنجینه ارزشمند زبان فارسی است و سوال من این است که ما در اقتباس از این اثر ارزشمند چه کار فاخری تولید کرده‌ایم؟
نظر شما