مسعود دلخواه در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ در رابطه با کثرت کتاب‌های ترجمه در حیطه بازیگری و ادبیات نمایشی در مقایسه با کتاب‌های تالیفی، گفت: باید این واقعیت را قبول کنیم که در زمینه تألیف کتاب هنر نمایش، بازیگری، کارگردانی و ادبیات نمایشی بسیار ضعیف عمل کرده‌ایم. وقتی به تاریخچه سینما نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که این هنر خیلی زود به ایران رسید، اما در حوزه نمایشنامه‌نویسی و ادبیات نمایشی سابقه چندانی نداریم؛ در حالی که سایر کشورها مانند هند، ژاپن، چین و حتی مصر و لبنان در این زمینه بسیار فعال بوده‌اند و آثار نویسندگانشان به زبان‌های مختلف ترجمه شده است.
وی افزود: در ایران، شاید تعداد انگشت‌شماری نمایشنامه هست که به زبان‌های دیگر ترجمه و اجرا شده باشد. این نشان می‌دهد که در زمینه نمایشنامه‌نویسی و آموزش آن باید کارهای بسیاری انجام دهیم. آموزش این حوزه به صورت جدی دنبال نشده و هیچ نظام آموزشی خاصی برای آن وجود ندارد. بسیاری از نویسندگان مطرح ایرانی به‌طور خودآموخته و با مطالعات شخصی به این حوزه وارد شده‌اند.
دلخواه در ادامه تصریح کرد: در حوزه آموزش بازیگری و کارگردانی نیز همین مشکل وجود دارد. معلمان بازیگری اغلب تخصص لازم را ندارند و از روش‌ها و تکنیک‌های خاص استفاده نمی‌کنند. به همین دلیل، ناچار هستیم بیشتر به ترجمه تکیه کنیم. تألیف کتاب‌های جامع و تخصصی در این زمینه‌ها بسیار کم است و اگر هم بخواهیم کتابی تألیف کنیم، بیشتر به گردآوری از منابع ترجمه شده محدود می‌شویم.
وی در رابطه با تاثیر جشنواره‌های بین‌المللی بر بالا بردن سطح پژوهش مطرح کرد: جشنواره‌های بین‌المللی نقش مهمی در آشنایی فرهنگ‌ها و تبادل دانش در زمینه تئاتر و سینما دارند اما متأسفانه جشنواره‌هایی که در ایران برگزار می‌شود، بیشتر به نمایش آثار داخلی و برخی کشورهای همجوار محدود است و نمی‌توان آنها را بین‌المللی واقعی نامید. این باعث می‌شود منابع مرجع به منابع ترجمه شده محدود باشد. به عنوان مثال سینمای هالیوود، چه بخواهیم چه نخواهیم، در زمینه فیلم‌سازی و فیلمنامه‌نویسی موفق بوده و اگر ما بتوانیم از تجربیات آنها بهره‌مند شویم، می‌توانیم در آینده کتاب‌های تألیفی موفقی در این زمینه‌ها داشته باشیم. در نهایت، با شما هم‌عقیده‌ام که پژوهش و مطالعه در این زمینه‌ها کم شده و به همین دلیل ترجمه به گزینه‌ای آسان‌تر تبدیل شده است.
نظر شما