به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، روزنامه گاردین در مقاله‌ای طنزآمیز به قلم «گرت روبین»، به بررسی نقش هوش مصنوعی در نویسندگی پرداخت. این مقاله با محوریت چت جی‌پی‌تی و سایر مدل‌های زبان بزرگ، سؤالی اساسی را مطرح می‌کند: آیا هوش مصنوعی می‌تواند به‌تنهایی یک رمان بنویسد؟
نویسنده مقاله، در آغاز تجربه خود را از درخواست از چت جی‌پی‌تی برای نوشتن یک رمان توضیح می‌دهد. او به شوخی اشاره می‌کند که اگر این ابزار بتواند شاهکاری مانند «جنگ و صلح» را در چند ثانیه بنویسد، آنگاه نویسندگان باید شغل دیگری پیدا کنند؛ اما در ادامه، روبین نشان می‌دهد که محدودیت‌های هوش مصنوعی هنوز به‌اندازه‌ای هست که جایگزینی کامل آن با نویسندگان انسانی را غیرممکن کند.
یکی از نکات جالبی که در این مقاله مطرح می‌شود، تفاوت بین خلاقیت انسانی و الگوریتم‌های هوش مصنوعی است؛ به گفته نویسنده، چت جی‌پی‌تی می‌تواند ساختارهای متنی منسجم و جملات درست تولید کند، اما فاقد شهود، احساسات واقعی و توانایی تجربه زندگی است، در نتیجه نوشته‌های آن هرچند روان و گاهی جذاب هستند، اما معمولاً فاقد پیچیدگی عاطفی و نوآوری واقعی‌اند.
روبین در ادامه مقاله خود، تجربیاتی از نویسندگان دیگر را نیز ذکر می‌کند؛ برخی از آنها معتقدند که می‌توان از هوش مصنوعی به‌عنوان یک ابزار کمکی، نه به‌عنوان جایگزینی برای نویسندگان استفاده کرد. به‌عنوان مثال، برخی نویسندگان از چت جی‌پی‌تی برای پیشنهاد ایده‌های جدید، کمک در طرح داستانی یا حتی ویرایش متون استفاده کرده‌اند.
اما نگرانی‌های اخلاقی و حرفه‌ای نیز در این میان مطرح است و یکی از مسائل اصلی در این زمینه امکان سوءاستفاده از هوش مصنوعی در تولید انبوه رمان‌های بی‌کیفیت است. گاردین هشدار می‌دهد که در آینده، شاید بازار کتاب‌ها پر از آثاری شود که توسط الگوریتم‌ها نوشته شده‌اند، بدون آنکه هیچ نویسنده انسانی روی آنها کار کرده باشد و این موضوع می‌تواند بر صنعت نشر و میزان اعتماد خوانندگان به کتاب‌ها نیز تأثیر بگذارد.
روبین مقاله خود را با این نتیجه‌گیری طنزآمیز به پایان می‌رساند که اگرچه چت جی‌پی‌تی می‌تواند به سرعت داستان‌هایی تولید کند، اما تا زمانی که هوش مصنوعی نتواند قهوه بخورد، شکست عشقی بخورد و شب‌های بی‌خوابی را برای نوشتن سپری کند، بعید است که بتواند جایگزین نویسندگان واقعی شود.
نظر شما