به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، برنامه نقد و بررسی آثار شوارتسنباخ روز پنج‌شنبه ۳۰ مهر از ساعت ۱۶:۳۰ و در ادامه برنامه‌های «سخن ماه» کانون ادبیات ایران برگزار می‌شود.

در این جلسه، سعید فیروز آبادی (مترجم کتاب «مرگ در دوردست»)، مهشید میرمعزی (مترجم کتاب «همه راه‌ها باز است») و علی دهباشی، ناشر این دو کتاب حضور دارند. این دو کتاب توسط نشر «شهاب» منتشر شده‌اند.


نشست «سخن ماه» کانون ادبيات ايران پايان هرماه در سالن استاد ناصري خانه هنرمندان ايران واقع درخيابان سيدعباس موسوي (فرصت سابق )بالاتراز طالقاني-باغ هنر برگزار مي شود و شرکت در آن برای عموم آزاد است.


جسارت یک جهانگرد جوان
شوارتسنباخ، ۷۵ سال پیش و زمانی که تنها ۲۵ سال سن داشت؛ با قطار و اتومبیل عازم شرق شد؛ از ایران و افغانستان و بسیاری دیگر از کشور‌های خاور دور و نزدیک دیدن کرد، عکس گرفت و سفرنامه نوشت. او تنها ۳۴ سال داشت که با دوچرخه تصادف کرد و مرد‍.

پس از مرگ شوارتسنباخ، کتاب‌هایش خیلی زود فراموش شدند و دیگر کسی سراغی از آن‌ها نگرفت. اوایل قرن جاری بود که ناگهان کتاب‌های او تجدید چاپ شدند و نام او و زندگی ماجراجویانه‌اش در اروپا دوباره بر سر زبان‌ها افتاد. از آن زمان، کتاب‌های این نویسنده به زبان‌های مختلف ترجمه شدند. هم‌اکنون دو جلد از آثار این نویسنده که درباره ایران و افغانستان است برای نخستين بار به فارسی ترجمه و در ایران منتشر شده‌اند.

«مرگ در دوردست»
شوارتسنباخ در ماه مارس ۱۹۳۶ کار نگارش رمانی به نام «مرگ در ایران» را به پایان رساند و آن را با عنوان اصلی «Tod in Persien» چاپ کرد. این کتاب مانند سایر آثار او به فراموشی سپرده شد تا این‌که ویرایش جدیدی از آن در سال ۲۰۰۳ میلادی منتشر شد. شوارتسنباخ زمانی این کتاب را نوشت که سه بار به ایران سفر کرده بود. منتقدان این کتاب را چیزی بین سفرنامه و رمان می‌دانند. نویسنده، این کتاب را در دو بخش تنظیم کرده است. بخش اول به خاطرات نویسنده از وقایع مختلفی که در ایران برایش اتفاق افتاده می‌پردازد و زیبایی‌ها و مکان‌های باستانی ایران را توصیف می‌کند و بخش دوم به ماجرای آشنایی نویسنده با دختری ایرانی می‌پردازد که به سختی بیمار است.
سعید فیروز‌آبادی، مترجم و مدرس زبان آلمانی، این کتاب را به فارسی ترجمه کرده است.

«همه راه‌ها باز است»
«همه راه‌ها باز است» داستان سفر ماجراجویانه نویسنده‌اش به ایران و افغانستان را نقل می‌کند. شوارتسنباخ، ۷۰ سال پیش در سال ۱۹۳۹ میلادی، از ژنو سوار اتومبیل شد و همراه دوستش به ایران و افغانستان سفر کرد. این چهارمین سفر او به ایران بود.
کتاب شعرگونه «همه راه‌ها باز است» حاصل سفر اوست. نسخه ویرایش شده این رمان پس از نزدیک به ۷۰ سال با عنوان «Alle wege sind offen» در سوییس منتشر شد و هم‌اکنون ترجمه مهشید میرمعزی از این کتاب در ایران نیز چاپ شده است.

زندگی جسورانه شوارتسنباخ
شوارتسنباخ در ایران زیاد هم ناشناخته نیست. سال ۱۳۸۵ در تهران و اصفهان نمایشگاه عکسی دایر شد که عکس‌های او از مناطق دیدنی ایران را نشان می‌داد. از آن گذشته، پارسال هم یک نشست برای بزرگداشت او در خانه هنرمندان ایران برگزار شد که در آن چند مترجم زبان آلمانی، سفیر سوییس در ایران و الکسیس شوارتسنباخ، نوه برادر آنه‌ماری شوارتسنباخ به سخنرانی پرداختند.

شوارتسنباخ دقیقا کیست؟
آنه‌ماری شوارتسنباخ در سال ۱۹۰۸ میلادی در ژنو متولد شد. تنها ۲۳ سال سن داشت که در رشته تاریخ و ادبیات مدرک دکترا گرفت. از آن پس بود که ماجراجویی‌های او شروع شد. او ابتدا در سال ۱۹۳۳ و در ۲۵ سالگی به عنوان روزنامه‌نگار سفری طولانی را به مشرق زمین آغاز كرد. ترکیه، روسیه، سوریه، لبنان، فلسطین، عراق، ایران و افغانستان را با اتومبیل و قطار زیر پا گذاشت و گزارش‌های مطبوعاتی و عکس‌هایی دیدنی برای مجلات سوییسی تهیه كرد.
او چهار بار به ایران سفر کرد. بار اول در سال ۱۹۳۴، با قطار و از طریق ترکیه. در اولین سفرش به نقاط مختلف ایران سرک کشيد و همراه با یک باستانشناس آلمانی در ری به تحقیق ‌پرداخت.

سفر دومش به ایران در پاییز همان سال و باز هم از طریق قطار صورت گرفت. در همان سفر عاشق یک دیپلمات فرانسوی ‌شد و در تهران با او ازدواج كرد. زندگی به عنوان همسر یک دیپلمات او را راضی نمی‌كرد و در اکتبر ۱۹۳۵ ماجراجویی را از سرگرفت. دوباره به سوییس رفت. سه سال را در اروپا و امریکا سیاحت كرد. سپس یک همسفر خوب به نام الا مایلارت پیدا كرد و دو نفری در سال ۱۹۳۹ با اتومبیل به ایران و افغانستان سفركردند.
زندگی پر ماجرای شوارتسنباخ، خیلی ساده به پایان می‌رسيد. او در ۱۵ نوابر ۱۹۴۲، در سن ۳۴ سالگی بر اثر تصادف با دوچرخه جان باخت!

کتاب‌های او مدتی به فراموشی سپرده ‌شدند؛ اما انتشار دوباره آن‌ها از سال ۱۹۹۳ میلادی آغاز ‌شد و ترجمه‌های مختلف از آثار او همچنان ادامه دارد. ماه گذشته یک نشریه آلمانی آخرین شماره خود را به زندگی این نویسنده اختصاص داد و البته نخستين ترجمه‌های فارسی از آثار او نیز چندی پیش روانه کتاب‌فروشی‌های ایران شدند.