به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) پنجم آبان سال 1361 بعثی‌ها در حمله به مواضع نیروهای ما در موسیان، از توابع شهرستان دهلران استان ایلام، از سلاح شیمیایی استفاده کردند. بالگردهایی که آنان در این عملیات به کار گرفته بودند، مجهز به موشک‌های حاوی مواد شیمیایی بود و از این سلاح، در دو حمله پشت سر هم، برای ضربه زدن به نیروهای ما بهره بردند. در حمله نخست چهار نفر از نیروهای ما که همگی از داوطلبان بسیجی بودند شهید شدند و شانزده نفر هم جراحت برداشتند. در حمله دوم‌شان که دقایقی پس از حمله نخست انجام گرفت نیز بیست نفر از نیروهای ما را مجروح کردند. در کتاب «عملیات محرم» (علیرضا لطف‌الله زادگان؛ مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس) می‌خوانیم که مجروحان ما سرگیجه داشتند و بدن شماری از آنان بی‌حس شده بود. چند نفرشان نیز به سختی نفس می‌کشیدند و علاوه بر تنگی نفس، دچار حالت تهوع هم شده بودند.
 
در آن مقطع از جنگ تحمیلی، رژیم بعث از تجهیز ارتش عراق به سلاحی مهلک صحبت می‌کرد، اما درباره اینکه این سلاح از چه نوعی است و چگونه به دست بعثی‌ها رسیده است چیزی نمی‌گفت و اطلاعات دقیقی بروز نمی‌داد. گزارش‌هایی درباره ارسال سلاح و ادوات جنگی از شوروی به عراق وجود داشت، اما این محموله‌ها جنگنده (از مدل میگ 23 و 25 و 27) و تانک (از مدل تی 55 و تی 72) بودند و در آن‌ها خبری از تسلیحات شیمیایی نبود. بعدتر، نشریه انگلیسی ساندی تایمز در گزارشی به معامله دولت عراق با شرکتی فرانسوی پرداخت و از تصمیم فرانسوی‌ها برای فروش تسلیحات میکروبی، به هدف جلوگیری از پیروزی ایران در جنگ نوشت. نوشت بعثی‌ها می‌خواهند با این تسلیحات تازه، موج سنگین حملات ایران را – که شاید به‌زودی به بغداد هم برسد – بشکنند و با سد کردن راه پیشروی ایرانی‌ها، خودشان را از مخمصمه شکست قطعی بیرون بکشند.
 
گزارش ساندی تایمز، گزارش نادرستی نبود اما فقط گوشه‌ای از نقشه بعثی‌ها را نشان می‌داد. چنان که در کتاب «ماجرای مک‌فارلین» (یحیی فوزی، علیرضا لطف‌الله زادگان و مهدی انصاری؛ مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس) می‌خوانیم بعدتر معلوم شد رژیم بعث در تولید سلاح شیمیایی و میکروبی به خودکفایی رسیده و کارخانه‌هایی در چند شهر عراق، از جمله سامرا و القیم و عکاشه برای ساخت چنین تسلیحاتی تأسیس کرده است. معلوم شد چند دولت اروپایی، و از همه بیشتر هلند و آلمان غربی زیر پوشش فروش حشره‌کش و سموم دفع آفات گیاهی، محموله‌های بزرگ مواد شیمیایی به عراق صادر می‌کنند و عراقی‌ها – در آن کارخانه‌های مخوف - از ترکیب این مواد سلاح‌های مرگبار می‌سازند. بدتر اینکه معلوم شد کارشناسان سازمان ملل نیز از واقعیت ماجرا بی‌خبر نیستند، اما چشم به روی آن بسته‌اند.
 
یکی از افسران عراقی که چند سالی در کارخانه واقع در شهر القیم به رژیم بعث خدمت کرده و بعد از این کشور گریخته بود، بخشی از برنامه تسلیحات میکروبی و شیمیایی بعثی‌ها را افشا کرد. او می‌گفت «سه مجتمع مهم گازهای شیمیایی در عراق احداث شده‌ است که به ترتیب در شهرهای القیم و عکاشه و سامرا قرار دارند و در آن‌ها تکنسین‌ها و مهندس‌های اروپایی در کنار پرسنل نظامی عراق به کار مشغول هستند.» خبرنگار روزنامه ایندیپندنت نیز در یکی از گزارش‌های خودش، ضمن تایید صحبت‌های این افسر تواب بعثی، نوشت شواهدی که به کنفرانس خلع‌سلاح ژنو رسیده است نشان می‌دهد برنامه تسلیحات شیمیایی و میکروبی صدام واقعیتی انکارنشدنی است و «این اتهام که آلمان غربی در تولید سلاح شیمیایی در عراق دخالت دارد، میان کارشناسان جنگ‌های شیمیایی در ژنو بر کسی پوشیده نیست.»