ده‌بزرگی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، گفت: پس از واقعه «غدیر خم» شخصیت حضرت علی(ع) هم در شعر عربی و هم در شعر فارسی جایگاه ویژه‌ای یافت. بسیاری از این شعرها بر ذهن و زبان مردم جاری شدند و علاوه بر موضوع رشادت‌های آن حضرت شاعران به مساله امامت علی(ع) نیز در شعرهای خود پرداختند.
وی با تاکید بر این امر که هر شاعری به تناسب احساس خودش نسبت به امام علی (ع) شعری سروده است، ادامه داد: اغلب شاعران مسلمان چه در گذشته و چه امروز قطعه شعری در وصف حضرت علی(ع) سروده‌اند. شاید بهترین نمونه آن‌را بتوان در آثار مولوی دید.
این شاعر در ادامه توضیح داد: اما نسبت به برخی از زوایای زندگی این حضرت غفلت‌هایی صورت گرفته و کم کاری‌هایی شده است. اغلب شاعران از بعد احساسی و عاطفی به آن حضرت نگاه کرده‌اند. همچنین ولایت، ویژگی‌های اخلاقی حضرت علی(ع) و دلاوری‌هایی که در جنگ‌ها از خود نشان داده در شعرها به خوبی پرداخته شده است.
وی با تاکید بر این که مساله مهم در این زمینه درک ابعاد مختلف وجود علی(ع) و به تصویر کشیدن آنها در شعر است، اظهار داشت: باید توجه داشت هنگامی که از علی(ع) نام می‌بریم، خود این کلمه چه معنایی دارد و در ذهن افراد چه تصویری را ایجاد می‌کند. به عنوان مثال اگر بگوییم «آب»، این کلمه در ذهن طراوت، سرسبزی، خرمی و روشنی را تداعی می‌کند.
ده‌بزرگی افزود: نام علی(ع) نیز به‌طور حتم امامت، ولایت، شجاعت، درایت و قهرمان بودن را در ذهن ما تداعی می‌کند. پس شاعران باید در شعرهای خود به ابعاد مختلف شخصیت آن حضرت بپردازند؛ چراکه هنوز بسیاری از وجوه امام علی(ع) برای ما ناشناخته باقی مانده است.
وی در پایان یادآور شد: تمرکز اصلی در شعر علوی، شخصیت حضرت علی(ع) است؛ اما باید از طریق آن حضرت شخصیت دیگر معصومان و ائمه‌اطهار(ع) را بشناسیم تا به شناختی جامع در ابعاد مختلف دست یابیم.
شنبه ۶ شهریور ۱۳۸۹ - ۰۹:۳۵
نظر شما